ვიცი,რომ აღარ გიყვარვარ და ნაფლეთებიღა შემორჩა ჩვენი სიყვარულისგან.
დიდი მადლობა მოგონებებისთვის.
შუადღემდე ლონდონის ქუჩებში დავხეტიალობდი.სრულიად განადგურებული ვიყავი.პაპარაცები დამსდევდნენ,მაგრამ როცავთხოვე,რომ მარტო დავეტოვებინე,დამტოვეს.ალბათ ჩემს თვალებში ჩამდგარი სევდა და ტკივილი დაინახეს და შევეცოდე.
სადღაც პირველი საათისთვის პარკში დავჯექი და მტრედებს ვუყურებდი,რომლებსაც ვიღაც მოხუცებული ქალი აჭმევდა პურს.
უკვე საღამოვდება და ის ქალიც წავიდა.ახლა სრულიად მარტო ვიჯექი პარკში.თავი მტკიოდა ამდენი ფიქრისგან.გული მტკიოდა ამდენი ტანჯვისგან და თვალები მეწვოდა ამდენი ტირილისგან.
როცა გავიაზრე,რომ ჩემი ბინის გასაღები ჰარისთან მქონდა,ტელეფონი ავიღე და ზეინთან დავრეკე და ვკითხე თუ შემეძლო მოვსულიყავი დასარჩენად.ის დამთანხმდა და მეც ჩემს გზას გავუყევი ზეინის და პერის სახლისკენ.
არც ისე შორს იყო პარკიდან და ამიტომ ნახევარ საათში უკვე იქ ვიყავი.კარებზე დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გააღებდნენ.რამდენიმე წამში კარი პერიმ გააღო და სახლში შემიპატიჟა.
თავი დავხარე როცა ყველა იქ ვნახე.ჰარის გარდა.არ მინდოდა ასე ჩაწითლებული თვალებით ვენახე ვინმეს და უბრალოდ გამარჯობა ამოვიბურტყუნე. ზეინი მოვიდა ჩემთან და თავი ამაწევინა.
-რა გჭირს?-მკითხა
-არაფერი-დავიჩურჩულე.
-რა გააკეთა?-ოდნავ გაბრაზებულმა იკითხა
-ბავშვზე უარი თქვა-თავი ისევ დავხარე და ცრემლი მოვიწმინდე.
-ორსულად ხარ?-თვალები გაკვირვებისგან გაუფართოვდა და ცოტა არ იყოს ხმამაღლა თქვა
-რა?-ყველამ წამოიძახა უნისონში
-ხო-ამოვიბურტყუნე.
-ღმერთო ჩემო,დაუჯერებელია-წამოიძახა ლუიმ
-რატომ?-გამიკვიდა.მე და ჰარი ხომ ცოლ-ქმარი ვიყავიტ სრულიად შესაძლებელია ორსულად ვყოფილიყავი
-არაფერი დაივიწყე-თქვა ლიამმა
-რა ხდება?-ხმას ოდნავ ავუწიე-რატომ არის დაუჯერებელი?მე და ჰარი ხომ ცოლ-ქმარი ვართ სრულიად შესაძლებელია ასე ყოფილიყო-ხელები გადავიჯვარედინე
-ხო შესაძლებელია-ჩუმად თქვა ლუიმ,მაგრამ მე მაინც გავიგე
-რატომ არის დაუჯერებელი მეტყვით თუ არა?-გაბრაზებულმა კბილებში გამოვცერი
-მისმინე ემი-ზეინმა ჩემი ხელი მისაში მოიქცია-შეიძლება ეს გეწყინოს,მაგრამ უკვე შეუძლებელია ეს დავმალოთ,ორსულად ხარ და უნდა იცოდე-მითხრა.თვალებში მწუხარება ჩასდგომოდა
-რა ხდება?-გაბრაზება დავაოკე და ვკითხე
-ჩვენ და ჰარიმ ნაძლევი დავდეთ,რომ ცოლს ვერ მოიყვანდა-დაიწყო ისევ ზეინმა-მაგრამ მან შენ მოგიყვანა ცოლად.ყველაფერს ვფიცავარ არ ვიცოდი შენ თუ მოგიყვანდა თორემ ამას არ გავაკეთებდი-ამოიოხრა-სანამ გავიგებდით ვინ იყო მისი საცოლე,მანამდე შევთანხმდით რომ თუ შენ შეგიყვარდებოდა ის რამე კარგ საჩუქარს გავუკეთებდით,მაგრამ თუ მას შეუყვარდებოდი,მაშინ ჩვენთვის უნდა ეჩუქებინა.
-მოიცა ამით რისი თქმა გინდა?რომ მე ჰარი ამ დროის განმავლობში მატყუებდა?-თვალები ცრემლებით ამევსო და გული კიდევ ერთხელ გამიტყდა.
ყველა თანხმობის ნიშნად დუმდა
-რატომ?-დავიჩურჩულე-რატომ მაინც და მაინც მე?-თავი გავიქნიე და იქიდანაც წამოვედი.
არ მინდა!! არ მინდა არავინ.მამაჩემისკენ ავიღე გეზი და ჩემი სახლის კიდევ ერთი გასაღები გამოვართვი.
ყოველგვარი ემოციის გარეშე შემხვდა.არც ჩამხუტებია,არ მოვუკითხივარ.თუმცა რატო მომიკითხავდა,ხომ მომიშორა რაც მთავარია.
ჩემი ბინის კარები შევაღე და ჩემს უკან მივკეტე.გასაღებით ისევ ჩავკეტე და იქვე დავვარდი.
ღმერთო,როგორ არ მინდოდა ეს ტკივილი მეგრძნო,როგორ მინდოდა ამამ ქვეყნიდან გავმქრალიყავი,ისე რომ ვერავის ვერ შეემჩნია ჩემი გაქრობა.
თუმცა ვის უნდა შეემშნია,ჩემზე არავინ არ დარდობდა,არავის არ ვაინტერესებდი,არავის ადარდებდა ჩემი თავი ან თუნდაც ჩემი შვილი.
ყოველგვარი ფიქრის გარეშე ავდექი და სააბაზანოში შევედი,სამართებელი ავიღე და ხელზე დავიდე,გაკვრას ვერ ვბედავდი,მაგრამ არ მინდოდა გულში ეს ტკივილი მეგრძნო,მინდოდა სხვა რამე მტკენოდა,რომ ეს ტკივილი აღარ მეგრძნო. სამართებელი ხელზე გადავისვი და სისხლმაც იფეთქა.კიდევ ერთხელ გადავისვი,კიდევ,კიდევ და სანამ ჩემს ქვეშ სისხლის გუბე არ დადგა მანამდე არ შევჩერებულვარ,კედელს ჩავუყევი და ამ გუბეში ჩავჯექი.
ვგრძნობდი,რომ გონებას ვკარგავდი და ცოტა ხანში გავითიშე კიდეც.
***
გონზე მოვდივარ.თავის ტკივილს,გულის რევას და ხელის წვას ვგრძნობ მხოლოდ.თვალებს ვახელ და თეთრ ჭერს ვხედავ.ნელ-ნელა წამლების სუნსაც ვგრძნობ და რაღაცის წრიპინი მესმის.თავს გვერდით ვაბრუნებ და ვხედავ აპარატს რომლებზდც ხაზებია გამოსახული.თავს მეორე მხარეს ვაბრუნებ და დივანზე გოგოს და ბიჭს ვხედავ,მაგრამ სანამ რამის კითხვას მოვასწრებდე ოთახში თეთრებში ჩაცმული კაცი შემოდის და ვხვდები,რომ საავადმყოფოში ვარ.
კი მაგრამ რა?როგორ?რანაირად? მახსოვს რომ ჩემს სახლში ვიყავი და ვენები გადავისერე,მაგრამ აქ ვინ მომიყვანდა?
-როგორც ვხედავ გაიღვიძეთ მის სტაილს-გამომაფხიზლა ექიმმა
-დიახ-ჩუმად ვთქვი
-თავს როგორ გრძნობთ?-ფურცლებიდან თავი ამოწია და შემომხედა
-თავი მტკივა,გული მერევა და ხელი მეწვის-ვუთხარი და ხელზე დავიხედე,რომელიც სახვევით მქონდა შეხვეული
-ეს ბუნებრივია,თქვენ ბევრი სისხლი დაკარგეთ,მაგრამ არა იმდენი რომ თქვენი ორსულობისთვის საფრთხე შეგექმნათ.იცოდით,რომ ორსულად იყავით?-მკითხა ექიმმა.
-ორსულად იყავი?-მკითხა იქ მჯდომმა გოგონამ
-დიახ ექიმო ვიცოდი-თავი დავაქნიე
-მაშინ რატომ გააკეთეთ ეს?-მშვიდად მკითხა
-არ მინდა გულის ტკივილი მეგრძნო და ამიტომ-ცრემლი მოვიწმინდე და გავჩუმდი
-კარგით,მე თქვენს საქმეში არ ჩავერევი-გამიღიმა-რამდენიმე მალამოს და წამლებს გამოგიწერთ,ხვალ კი შეგეძლებათ სახლში დაბრუნება-კიდევ ერთხელ გამიღიმა და ოთახი დატოვა
ჩემთან კი იქ მჯდომი გოგონა მოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
-გამარჯობა,მე შენი მეზობელი ვარ.-საყვარლად გამიღიმა-ეს კი ჩემი შეყვარებულია-ბიჭზე მიმითითა
-სასიამოვნოა-მათ ხასიათზე არ ვიყავი,მაგრამ მათი წყენინება არ მინდოდა-თქვენ როგორ მომაგენით?
-სააბაზანოში შევედი ჩემს სახლში და სისხლის სუნი მეცა,როცა იქ არ იყო სისხლის კვალი,ვიფიქრე ,რომ გვერდით იქნებოდა და გამოვედი,მაგრამ კარი ჩაკეტილი,რომ იყო ჯეის დავუძახე და თმისაბნევით გააღო,შემდეგ აბაზანაში რომ შევედი შენ გნახე და ჯეის ვთხოვე,რომ წამოეყვანე საავადმყოფოში-სევდიანად გამიღიმა იმ გოგომ
-მადლობა,მაგრამ საჭირო არ იყო-თავი გავაქნიე.
-კარგი ახლა დაიძინე და ცოტა ხანში შემოვალთ-ხელი ხელზე დამადო და ოთახიდან გავიდნენ.
არ ჯობდა იქვე ამომხდომოდა სული და არავის არ ვეპოვე?ჯობდა ათასჯერ ჯობდა ასეთ სიცოცხლეს.
ფიქრებიდან კარის ხმამ გამომიყვანა და უცებ იქითკენ გავიხედე,თვალში კი მწვანე თვალები და წაბლისფერი კულულები მომხვდა.
ჰარი აქ იყო.
დააკომენატრეთ ♥
P.S ახალი პერსონაჟი ეს გოგოა
| 
სტუმარი, მოხარულები ვართ რომ გვესტუმრეთ.
40
60
0
