...... - 28 ნოემბერში 2013 - ❤❤❤TeenWorld❤❤❤

სიბნელე, წამიერი დუმილი, უსაზღვრო ფიქრი, გიჟური ქაოსი, ქაოსში ჩაძირული სიტყვები, სიტყვებში გარეული შური, სიკეთე
, სიღრმისეული გრძნობები, დაუფიქრებელი ნაბიჯები, უმიზნო მიზნები, ცხოვრება სიცოცხლისთვის,
სიცოცხლე ცხოვრებისთვის, თვალებს ვხუჭავთ და ვფიქრობთ ეს ყველაფერი რა არის ? იქნებ სამყარო ? იქნებ ქვეცნობიერი ?
იქნებ უბრალოდ მცდელობა იდნვიდობის ან განსხვავებულობის ? არაა ! ეს ქაოსური ცხოვრებაა, ცხოვრება ნაცრისფერი,
ცხოვრება მიწიერი, წარსული და მომავალი, აწმყო უჩვეულო, წამიერი, დაუჯერებელი, უხილავი. ვფიქრობთ ქაოსში, ქაოსში ვიძირებით, ქაოსში რომელზეც არაფერი არ ვიცით. იბადება სამყარო, სამყარო ბნელი, სამყარო შავი, ვიბრძვით, ვისწრაფით, რისკენ ? ღიმილისკენ, ნათელისკენ, ბედნიერებისკენ, კენ და კენ,
სასაცილოა არა ? კი. ცხოვრების კიბე, ცხოვრების ჩამტვრეული კიბე, ცხოვრების განადგურებული კიბე, ცხოვრების უხილავი კიბე, სასაცილოა არა ? არა. ჩვეულებრივი წამი, გიჟური წუთი, ცხარე საათი,
მრისხანე დღე, უგუნური კვირა, ძლევამოსილი თვე, უძლური წელი, წლიდან წლამდე, დღიდან ღამემდე,
ვციდლობთ და ვფიქრობთ, ერთს ვამბობთ, მეორეს ვაკეთებთ, მესამეს ვფიქრობთ, მეოთხეს არ ვაქცევთ ყურადღებას,
ნეტავ რატომ ? რისთვის ? როგორ ? - იმიტომ ! იმისთვის ! ჩვეულებრივად ! , რომ ეს ქაოსური ცხოვრებაა, გაგება? ნდობა? იქნებ სიმართლე ? პატივისცემა? ერთგულება? კი. სულიერება ? ხორციელება ? იქნებ ანაგარება ? იქნებ ვნება ? ან იდუმალება, გართობა, თვალსაჩინოება, თუ ორპირობა ? არაკი, პასუხი გაერთიანებულია. ოთხი კედელი, ერთი კარი, ერთი აივანი და საით წახვალ ?
რომელ მხარეს? მხარე ორი: თეთრი და შავი პასუხი ერთი: თავისუფლება, თავმდაბლობა, თანადგომა,
თავგანწირვა, მაგრამ რატომ ? პასუხი ერთი: ინდივიდობა, სიმართლე მრავალი, სიცრუე, სიამაყე, ამპარტავნობა, წარმოდგენა,
თავის გამოჩენა, პასუხი უცნაური: თავის დაქნევა. გონების ქაოსში დაცინვა, გულში სირცხვილი, შეცოდება, პატიება. გადის დრო, დრო კი კვდება, იხრწნება და იღუპება, საფლავზე კი ჩემო კარგო, ქაოსური რიგი დგება. ჭორი, მსხვერპლი, ორპირობა, კაცი უფრო ჩქარა კვდება. ვიცინი, ვიღიმი,
ვტირივარ ცრემლი, ცრემლი შრება, ქრება ქვიშა, ცა გამირბის, ვრჩები მარტო, მარტომ მკითხა რა დაგმართო? ფიქრობს კაცი, ფიქრი ფიქრობს,
ქაოსი კი უტევს მარტოს, მარტომ ქაოს უპასუხა გინდა გითხრა რა დამმართო?
მარტო ფიქრობს: ჩემ სამყაროს, ჩემ სიბნელეს, ჩემ სიშავეს, ჩემ სინათლეს, ჩემს ოთხ კედელს,
რკინის კარებს, მიწის კიბეს, ცის სახურავს, აწმყოს ცრემლებს, ზღვისფერ საწოლს, ხედავ ? ნეტავ ? იქნებ ? რატომ ? უი, რატომ? ეს ხომ მე ვარ, ცხოვრებაში ხშირად თქმული, ქაოსი კი, ჩემს გარშემო ხლართავს მძიმედ რატომ თქმული, მეცინება, მეტირება, ვგრძნობ ცივ ტალღას, უჩინმაჩინს, მე მას ვხედავ, მე მას ვანჩნევ, მაგრამ მისთვის უხილავი, დროული და მომაკვდავი, წამიც ვიყავ წუთად თქმული, საათი კი დღედ გამქრალი, კვირა ვიყავ თვიდან-თვემდე, წელი "ბრძნულად” მოუბარი. მე თავს ვიკლავ, მე სიკვდილს ვკლავ, სიკვდილს ვიცავ, სიკვდილს ვფიცავ, მე კაცი ვარ, განა მართლა? დროს ვერ ვხედავ, ვეღარც ვამჩნევ, ჩუმად ლპება, იღუპება.