თავი 12
მანქანაში უსიტყვოდ ჩავჯექით.მე ხმას არ ვიღებდი,რადგანაც ვიცოდი თუ ხმას ამოვიღებდი ავფეთქდებოდი და ჰარის ყველაფრრს პირში მივახლიდი.
-ემი...
-ხმის ამოღება არ გაბედო შე ნაძირალა-კბილებში გამოვცერი და გზას გავხედე.
-მომისმინე,მაინც-საწყალი ხმით მითხრა.
-რისთვის მოგისმინო? იმისთვის,რომ შენი იდიოტური თავის მართლებებით ამომიჭედო ყურები და მერე ვითომც არაფერი ისე დავბრუნდეთ სახლში?როგორ გაბედე და როგორ დამიმალე ყველაფერი,სინდისმა მაინც არ შეგაწუხა?ის მაინც გეთქვა მამა ,რომ მყავდა ან ცოლ-ქმარი,რომ ვიყავით...!!! მაგრამ ეგ კი არა არაფრის თქმა არ მოინდომე,ამის მერე საერთოდ ჩემს სახელს როგორ უნდა ახსენებდე?-ჩუმი ხმით დავიწყე თუმცა თანდათან ტონს ავუწიე და ყვირილში გადავედი.
ხმა არ ამოუღია ისე მივედით სახლში. ეგრევე ჩემს ოთახში ავვარდი და იქვე ჩავიკეტე.საშინელი ტირილი ამიტყდა. ნაძირალა,იდიოტი,ნაბიჭვარი,როგორ გაბედა და როგორ მომატყუა?
საწოლზე ვიყავი დაწოლილი,როცა ტელეფონზე შეტყობინება მომივიდა,გავხსენი და მხოლოდ ეს ეწერა"I don't wanted to hurt you :(( " გულში გამეცინა,კიდევ ბედავს და ამ სიტყვებს მწერს. ავდექი და ქვემოთ ჩავედი,ჰარი ტელეფონში იყურებოდა,მაგრამ რომ დამინახა წამოდგა და გახარებული სახით ჩემსკენ წამოვიდა,იფიქრა მოლბებოდაო,მაგრამ მომიახლოვდა თუ არა სახეში გავარტყი.
-კიდევ ერთხელ გაიმეორებ,ნაძირალა ხარ ჰარი სთაილს!! არ გიფიქრია,რომ შენი ტყუილით უფრო დიდ ტკივილს მომაყენებდი?მაგრამ ყველაზე დიდი უბედურება რა არის იცი? მე ეს ჰარი მიყვარს,მაგრამ არ შემიძლია ვაპატიო,მან მე ყველაფერი დამიმალა-ცრემლები მოვიწმინდე და სახლიდან გავედი.
ღმერთო რა ვქენი!!ჰარის სიყვარულში გამოვუტყდი.კიდევ ერთხელ დავამტკიცე,რომ სულელი ვარ,მაგრამ ეს სიმართლეა.მე ის ჩემს თავზე მეტად მიყვარს. ვაპატიე მას,მაგრამ მე ჩემს თავმოყვარეობას არ გადავაბიჯებ,სანამ ბოდიშს არ მომიხდის და სანამ ნამდვილად არ იგრძნობს თავს დამნაშავედ.
Harry's Book.
"მაგრამ ყველაზე დიდი უბედურება რა არის იცი? მე ეს ჰარი მიყვარს" ეს სიტყვები ჩამესმოდა ყურში და გულში მილიონობით სადგისი მერჭობოდა. როგორ,როგორ,როგორ ვარ ასეთი იდიოტი? როგორ მივეცი ჩემს თავს უფლება ემისთვის ასე მეტკინა გული. სახლიდან გავიდა და მეც შეუმჩნევლად უკან გავყევი.
Emily's Book.
ნახევარი საათი ფეხით დავდიოდი,თუმცა არც ვიცი სად მივდიოდი,ფეხებს მივყვებოდი. ბოლოს თავი,რომ ავწიე დავინახე,რომ დედაჩემის სასაფლაოსთან ვიდექი.უფრო ამიტყდა ტირილი და ქვასთან ჩავიკეცე. ყველა მოგონება გამახსენდა.გამახსენდა პატარა,რომ ვიყავი,როგორ გვეთამაშებოდა დედა მე და ჩემს ძმას,მაქსს,რომელიც ჩემზე 3 წლით უფროსი იყო.დიახ!იყო. ღმერთმა მისი თავიც წამართვა და ის ახლა დედის გვერდით ასვენია.
გამახსენდა როგორ ვეხმარებოდი ახალი წლის სამზადისში ჩართულ დედას და მამას. მას შემდეგ რაც დედა გარდაიცვალა არც ახალი წელი მიხარია და არც ჩემი დაბადების დღე. მთელი გულით ვტიროდი,არა ვბღაოდი. საღამო იყო და ვერავინ ვერ შემამჩნევდა და შემეძლო ცრემლებთან ერთად ხმაც ამომეყოლებინა. ჩემი მწუხარების გარეთ გამოსასვლელად. იმდენად ძლიერ ვტიროდი,რომ ვერ შევამჩნიე როდის დაიწყო წვიმა და როგორ მომიჯდა ვიღაც გვერდით,მაგრამ არ გამიხედავს მისკენ. უცნობმა ხელები მომხვია და ჩემი სველი თავი გულში ჩაიკრა,მეც მოვხვიე ხელები და ტირილს უფრო ვუმატე. უცნობს ხელები ისევ მოვაშორე და სახეზე შევხედე,ჰარი იყო.
-მშვენიერი საჩუქარი გამიკეთე დაბადების დღეზე-ირონიულად ვუთხარი და წამოვდექი,რომ წავსულიყავი.
ჩვეული ღიმილით გამიღიმა და მოსაცმელი მომახურა.
-ახლანდელი ეს ჟესტი არ ნიშნავს,რომ შენზე გაბრაზებული არ ვარ-ვუთხარი და მისი მოსაცმელი ტროტუარზე დავაგდე,მე კი წინ გავიქეცი. სახლამდე მივრბოდი და როგორც კი შევედი ეგრევე ჩემს ოთახში ავვარდი და კარები შიგნიდან ჩავკეტე. ტანზე გავიხადე და საბააზანოში შევედი,თუმცა მალევე გამოვედი. ლოგინში ჩავწექი და ჭერს მივაშტერდი,საშინელი სიჩუმე გამეფებულიყო,მაგრამ მალევე გავიგე ნაბიჯების ხმა ჩემს კარებთან და ჩქარი სუნთქვა.მივხვდი,რომ ჰარი აქ იდგა,მაგრამ მე ყურადღება არ მიმიქცევია და შევეცადე დამეძინა,მაგრამ არ გამომივიდა.
მთელი 2 საათი ლოგინში ვწრიალებდი,მაგრამ თვალზე რულიც არ მეკარებოდა. ბოლოს გადავწყვიტე ავმდგარიყავი და წყალი დამელია. კარები გაღებისთანავე კდელთან მჯდომი ჰარი დავინახე,რომელსაც საყვარლად ეძინა. თვალზე ცრემლი მომადგა და ოთახიდან პლედი გამოვიტანე და გადავახურე. წყლის დასალევად ჩავედი და მალევე ამოვედი ზევით,მაგრამ ჰარი უკვე იქ არ იჯდა,ალბათ ოთახში შევიდა-გავიფიქრე და ჩემს ოთახში შევედი. ლოგინში ჩაწოლა მინდოდა,როცა მივხვდი რომ აქ კიდევ მეორე ადამიანი იყო. ეს ჰარი იყო. ჩემს საბანს უხმოდ მოვკიდე ხელი და მის ოთახში გავედი,არ მინდოდა მის გვერდით დაწოლა,რადგანაც,ვთქვი ერთხელ და გავიმეორებ,რომ მე ხემი თავმოყვარეობა გამაჩნია და სანამ ბოდიშს არ მომიხდის მანამდე არ შევურიგდები.მის ლოგინში ჩავწექი და მისი სურნელი ხარბად შევისუნთქე. მაინც მაგიჟებს ეს ბიჭი.თვალები დავხუჭე და ამ ჯერად გამომივიდა და სულ მალე სიზმრების სამყაროში გადავეშვი.
დილით ჰარის სურნელით გაბრუებულმა ძლივს გავახილე თვალები,მაგრამ გონს მალევე მოვეგე და საწოლიდან წამოვდექი,არც დამილაგებია ისე ჩემს ოთახში ჩუმად შევედი და კარადასთან მივედი,რამდენიმე საჭირო ნივთი ზურგჩანთაში ჩავდე,მათ შორის საკრედიტო ბარათები ,გამოვიცვალე და ჰარის ოთახში დავბრუნდი.ვფიქრობდი გამეკეთებინა ეს თუ არა,მაგრამ ბოლოს მაინც მივედი მის კარადასთან და ჩემთვის ყველაზე საყვარელი მისი ზედა ჩემს ზურგჩანთაში ჩავკუჭე და სახლიდან გავედი.მინდოდა მალე გავცლოდი ამ ადგილს. ტაქსი გავაჩერე და ჩემს ბინაში წავედი,სადაც ადრე ვცხოცრობდი. იქ მარტო მე ვიყავი და სულ იქ ვიყავი.არასდროს არ მქონია ან party ან რამე. Party-ზე ყოველთვის კლუბში მივდიოდი და დილით სახლში მოვდიოდი.მხოლოდ მამამ იცის ამ ბინის შესახებ რადგანაც მან მიყიდა მე17 დაბადების დღეზე. მალევე მივედი კორპუსთან და შიგნით შევედი,ლიფტში შევედი და 15 სართულის ღილაკს დავაჭირე.გასაღებს სულ ნოხის ქვეშ ვინახავდი და ახლაც იქ იდო.გასაღები კარებს მოვარგე და შიგნით შევედი. ჩანთა იქვე დივანზე მივაგდე და მეც იქვე დავჯექი.თავი ხელებში ჩავრგე და ტირილი დავიწყე. რატომ მომატყუა?ხომ შეეძლო,რომ ყველაფერი ერთბაშად ეთქვა ან ყველაფრის გახსენებაში ნელ-ნელა დამხმარებოდა?თუმცა მე ხომ მისმა კოცნამ გამახსენა ყველაფერი და ეს ისედაც მალე მოხდებოდა. მომშივდა და ავდექი.ცრრმლები მოვიწმინდე,საფულე ავიღე და მარკეტში ჩავედი.ცოტაოდენი პროდუქტები ვიყიდე და ისევ სახლში ამოვედი და საჭმლის მომზადება დავიწყე.
Harry's POV.
გავიღვიძე და ხელი გვერდით გადავწიე,რომ ემის შევხებოდი,მაგრამ მის მაგივრად იქ სიცარიელე და მხვდა.სწრაფად წამოვდექი და ჩემს ოთახში შევვარდი,მაგრამ არც იქ იყო,თუმცა ჩემი ლოგინი ალაგებული იყო,რაც იმაზე მიუთითებდა,რომ ის ღამით აქ იწვა. მთელი სახლი შემოარე,მაგრამ ემი არსად იყო. ზეინს დავურეკე და ვკითხე ხომ არ იცოდა სად იყო,მაგრამ არაო. ღმერთო ასეთი იდიოტი როგორ ვარ,როგორ გავუშვი და როგორ მივეცი წასვლის უფლება. მანქანაში ჩავჯექი და მამამისთან წავედი,იმის იმედით,რომ იქ იქნებოდა. იქაც არ იყო,მაგრამ მამამისმა მისი ბინის მისამართი მომცა და გასაღების მომცა თუ იქ არ იქნებოდა. მეც იმ მისამართზე წავედი და მე17 სართულზე ავედი.კარებზე დავაკაკუნე და მალევე გავიგე ნაბიჯების ხმა სიგნიდან.კარები გაიღო და განცვიფრებული ემის სახეს შევხედე,მაგრამ მან კარები ცხვირწინ მომიხურა და შიგნიდან ჩაკეტა. გასაღები საკეტს მოვარგე და შიგნით შევედი. ჩუმად შევედი სამზარეულოში სადაც ემი იდგა და საჭმელს ამზადებდა.უკნიდან მივეპარე და ზელები მისი თეძოების გაღსემო შემოვხვიე და უკნიდან ჩავეხუტე.ჩემს ამ ჟესტზე შეხტა და შეშინებული უკან მობრუნდა თან ცდილობდა ჩემი მკლავებიდან თავი დაეღწია,მაგრამ მე არ ვუშვებდი.
-გამიშვი და გაეთრიე აქედან-შემომიბღვირა და კიდევ ერთხელ გაიბრძოლა გასანთავისუფლებლად,მაგრამ ისევ არაფერი არ გამოუვიდა.
-სანამ არ მომისმენ მანამდე ფეხს არ მობიცვლი აქედან-მკაცრად ვუთხარი და ხელები კიდევ უფრო მოვუჭირე. -მტკივა-დაიჩურჩულა და თვალიდან ცრემლის ბურთულა გადმოუვარდა.ხელები მოვადუნე და გულში ჩავიკარი.
-სალაპარაკო გვაქ-ჩუმად ვუთხარი და თავი გამოვაწევინე.
-ჩემი აზრით არა-თავი გაიქნია და ლოყის შიგნიდან იკბინა. დავიფიცებ,რომ ეს ცრემლების შეააკავებლად გააკეთა.
-კი თა ძალიან ბევრი-თავი დავაქნიე.
-რაზე უნდა მელაპარაკო ჰარი? თუ როგორ გტკივა გული იმითი,რომ მომატყუე?რაც არ უნდა მითხრა მაინც არ დაგიჯერებ.ღმერთმა იცის სიმართლეს მეტყვი თუ არა.-ხელები ჰაერში აიქნია. -მაპატიე-ხმა გაბზარულმა ვუთხარი და თავი ჩავხარე.სრულიად თავისუფლად შემეძლო ახლა მეტირა.-და მიყვარხარ-ვუთხარი და შევტრიადი წასასვლელად.
Emily's POV
ჩემი გული ამ სამმა სიტყვამ გააჩერა და თვალები ამემღვრა.
-რა თქვი?-თითქმის დავიჩურჩულე
-ხო ემი,ხო. მიყვარხარ და ძალიან ვწუხვარ ასეთი ნაძირალა,რომ ვარ.ვიცი არ გჯერა,მაგრამ ეს ასეა.იცი ამას როდის მივხვდი?მაშინ.როცა მივხვდი,რომ აუცილებლად დაგკარგავდი.ვიცოდი,რომ ამ ტყუილს არ მაპატიებდი,მაგრამ მაინც არ გეუბნებოდი სიმართლეს,რადგანაც მეგონა,რომ კიდევ ცოტა ხანს არაფერი გაგახსენდებოდა და შეიძლებოდა ჩემი მექალთანეობით გული გტკენოდა,მაგრამ შენ ყველაფერი გაგახსენდა და მაინც გატკინე გული-თვალები გაუწითლდა და რამდენიმე ცრემლის ბურთულა ჩამოუგორდა თვალებიდან.
-მართალს ამბობ?-გულში ათასი სადგისი ჩამერჭო მისი სიტყვების გაგონებისას.
-რითი დაგიმტკიცო?-მუხლებზე დაეცა და თავი ხელებში ჩარგო.
-არაფრით-მასთან მივედი და მეც მუხლებზე დავდექი,მისი თავი ჩემს ხელებში მოვიქციე და თვალებში ჩავხედე-მეც მიყვარხარ-სუსტად გავუღიმე და მის ბაგეებს დავეწაფე.ხელები წელზე შემომხვია და მისკენ უფრო მიმიზიდა.
მხოლოდ KetCobain-ის ხათრით ვდებ ♥ იმედია დააკომნეტარებთ ♥
| 
anu xom gamovidnen kulisebshi da mere manqanashi chajdnen ra 
სტუმარი, მოხარულები ვართ რომ გვესტუმრეთ.
40
60
0
