იმ დღის მერე სამი თვე გავიდა.მთელი სამი თვე ოთახში ვიყავი და არაფერს ვაკეთებდი.კეიტი(მეზობელი) ძალიან კეთილი გოგო იყო და ცდილობდა რამენაირად გავემხიარულებინე.ფაქტიურად ჩემთან გადმოვიდა საცხოვრებლად.სულ ჩემთან იყო.საჭმელსაც არ ვჭამდი კეიტი კი ძალით მატენიდა პირში.
მთელი სამი თვე ნორმალურად არ მიძინია.თვალს ვხუჭავ თუ არა ჰარი მესიზმრება და კივილით ვოღვიძებ,დარჩენილი ღამე კი ვერ ვიძინებ და მხოლოდ ვწევარ არაფერს არ ვაკეთებ. ჩემი ორსულობის მესამე თვის დასაწყისში მუცელი მომეშალა.ამან უფრო გამანადგურა და ყოველ დღეს ტირილში ვატარებდი.ერთხელ კი თვალზე ხელი რომ მოვისვი სისხლი წამომივიდა,იმდენი ტირილისგან. დეპრესიაში ვიყავი.კეიტსაც კი აღარ ველაპარაკებოდი ის კი კარებში დადგებოდა და საწყალი თვალებით მიყურებდა მე კი მუცელზე მეწყო ხელები და ცრემლები მომდიოდა.
დღეს 23 აპრილია და მე ისევ ჩემს ოთახში ვზივარ.უკვე საღამოა.კეიტი ჯეისთან ერთადაა გასული.
საწოლიდან წამოვდექი და ფეხზე დავდექი ცოტა ხნით,რომ წონასწორობა შემენარჩუნებინა.ოთახიდან ფეხი გავადგი თუ არა კარზე ზარი გაისმა.კეიტი,რომ ყოფილიყო მაშინვე შემოვიდოდა და ამიტომ მივედი და გავაღე იქ კი პერი,ზეინი,ლიამი,ნიალი,ლუისი,დანი და ელე იდგნენ.
თვალები გამიფართოვდა და მათ გაკვირვებული მივაჩერდი.არ მეგონა თუ მოვიდოდნენ თან ამდენი ხნის მერე,როცა არც ერთს არ დაურეკია,არ მოვუკითხივარ და არ გავხსენებივარ.
-SURPRISEE-დაიყვირეს ყველამ ერთად და ოდნავ გამეღიმა ამ სამი თვის განმავლობაში.
-შემოდით-ჩუმად ვთქვი და გვერდით გავიწიე,რომ შემოსულიყვნენ.
როცა შემოვიდნენ კარი მივკეტე და მეც უკან უნდა გავყოლოდი როცა სარკეში ჩავიხედე და ჩემს თავს შევხედე.
ლოყები ჩაცვენილი მქონდა,სახეზე ფერი არ მედო,თვალები ჩასისხლიანებული,თმები კი გაწეწილი მქონდა.ტანზე ჰარის მაიკა და ჯინსის შარვალი მეცვა.თმები უცებ გავისწორე და კოსად შევიკარი თვალებს და ლოყებს კი ვერაფერს ვერ მოვუხერხებდი. მეც მათ შევუერთდი და ვკითხე რამე ხომ არ უნდოდათ,მაგრამ არაო.
სამზარეულოდან სკამი გამოვიტანე და მათთან ერთად დავჯექი.
-როგორ ხართ,რას შვრებით?-ვკითხე და ოდნავ გავუღიმე.
-კარგად ვართ ყველა-მიპასუხა ზეინმა.
"რატომ არ იქნებით,ჩემსავით არ გაუნადგურებიხართ არავის"გავიფიქრე და მათ გავუღიმე.
-ბავშვსთვის და შენთვის რაღაც საჩუქრები მოგიტანეთ-გახარებულმა წამოიძახა პერიმ და პარკები იატაკზე დააწყო.
თავი ჩავხარე და ხელები კალთაზე დავიწყვე.
-მუცელი მომეშალა-ვთქვი და კარზე ისევ ზარი გაისმა.
წამოვდექი და ისევ გავაღე,მაგრამ ჯობდა არ გამეღო.
იქ ჰარი იდგა. ხელები ჯიბეში ჰქონდა ჩაწყობილი და მე მიყურებდა.გვერდზე გავიწიე და თავით ვანიშნე შემოსულიყო. კარები მივკეტე და ცრებლის ბურთულა ჩავყლაპე,შემდეგ კი მათთან გავედი.
-რა მოხდა?-მკითხა ელემ შეწუხებული სახით.
-არაფერი-თავი გავიქნიე და ისევ ჩემს კალთას დავხედე.
-როგორ თუ არაფერი,აბა როგორ მოგეშალა მუცელი?-იკითხა ლუიმ.
-არაფერი არ მომხდარა.-მხრები ავიჩეჩე,თავი არ ამიწევია ისე-უბრლოდ ერთ ჩვეულებრივ დღეს აბაზანაში შევდივარ და შარვალზე სისხლს ვამჩნევ.შემეშინდა და კეიტს დავუძახე,მან კი საავადმყოფოში წამიყვანა იქ კი მითხრეს,რომ მუცელი მომეშალა.რა მიზეზით-თქო რომ ვკითხე,მითხრეს რომ დეპრესიისგან,უჭმელობიაგან,უძილობისგანო და გამომიშვეს აქეთ.-თავი ავწიე და ცრემლი გადმომივარდა თვალიდან.
-ემი-შეძრწუნებულმა თქვა ნაილმა-თვალიდან სისხლი მოგდის?-დაეჭვებით იკითხა და თქვა თუ არა ყველამ მე შემომხედა.
-ხო-ცრემლი მოვიწმინდე და თავი დავუქბიე-ბოლო 2 კვირაა ასე ვარ-მხრები ავიჩეჩე და ძალით გავიღიმე
-ექიმთან იყავი?-მკითხა ლიამმა
-კი-თავი დავუქნიე-ჩასაწვეთებელი წამალი გამომიწერა,მაგრამ სადღაც მივაგდე და არ გამიკეთებია.
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.ყველა გაკვირვებული იყო.ჰარის შევხედე და ისიც მე მიყურებდა.ჩვალებში ჩავხედე.სევდა და ტკივილი აღბეჭვდოდა.მწვანე ფერი ნაცრისფერს შეეცვალა და...ცრემლი უბრჭყვიალებდა? თავი გაიქნია და თავის კალთას დახედა.
-კარგით ბავშვებო,არ ღირს ამაზე დარდი-ძალით გავიღიმე ისევ-თქვენზე მომიყევით.როგორ ხართ?რა ამბები გაქვთ?
ტურის ამბები მომიყვეს.ბიჭებმა თავისი,პერიმ თავისი ჯგუფის.ბევრჯერ გავიცინე,მაგრამ მხოლოდ მე ვიცი,რომ ეს სიცილი ყალბი იყო.ჰარი ხმას არ იღებდა მხოლოდ თავის კალთას უყურებდა და ისე იჯდა.
ალბათ თავს დამნაშავედ გრძნობს,ძალიანაც კარგი იგრძნოს.მხოლოდ მისი ბრალია მე,რომ დეპრესია დამეწყო,მხოლოდ მისი ბრალია ბავშვი,რომ დავკარგე.მხოლოდ მას შეეძლო ჩემთვის ბედნიერად ეგრძნობინა თავი,მაგრამ მან გამომიყენა,ჩემი გული ამოიღო,შემდეგ კი მას ფეხებით გადაუარა.გული მხოლოდ მან მატკინა,ყველაფერი მისი ბრალი იყო,რაც ბოლო ამ თითქმის 2 წელიწადში გადამხდა,მხოლოდ მისი ბრალი იყო.
-ემი-დამიძახა ზეინმა-ემი გესმის ჩვენი?-გამიღიმა
-რა? ჰა?უი ბოდიში ზეინ ჩავფიქრდი და...-გავუღიმე-რას მეუბნებოდი?
-ჩვენ უნდა წავიდეთ აწი კაი ხანია აქ ვართ-წამოდგნენ
-რატომ? დარჩით ცოტა ხნით-შეწუხებული სახე მივიღე.
-არა არა უნდა წავიდეთ,მადლობა-კარებთან მივიდა ყველა.სათითაოდ გადამეხვია ყველა და მეც თბილად ჩავეხუტე.
-ემი,ბოდოში მინდა მოგიხადოთ ჩვენი ნაძლევის შესახებ-მითხრა ლუიმ-ვხედავ,რომ გული ძალიან გატკინეთ და ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით-კიდევ ერთხელ ჩამეხუტა ლუი და მეც ჩავეხუტე.ვიგრძენი,როგორ ჩამოუგორდა ცრემლი და მეც მომაწვა ცრემლები
-მადლობა ლუი-ხმა გამებზარა-ყველაფრი გაპატიეთ,ვიცი ეს ძალით არ გინდოდათ-ლოყაზე ვაკოცე და გამოვიწიე.ცრემლი მოიწმინდა და გამიღიმა.
ბავშვებმა "Big Hug"-ი გამიკეთეს და წავიდნენ.კარები მივკეტე და ამოვიხვნეშე წამოსული ცრემლი მოვიწმინდე და პირდაპირ სამზარეულოში გავედი წყლის დასალევად.
-ემი უნდ დაგელაპარაკო-ბოხი ხმა მომესმა და შევხტი.ჭიქა ხელიდან გამივარდა და დაიმსხვრა.უკან შევტრიალდი და თვალები გამიფართოვდა.ჰარი კარის ჩარჩოს იყო მიყრდნობილი და ჩემს ყოველ მოძრაობას აკვირდებოდა.
ძალა მოვიკრიბე.ღრმად ჩავისუნთქე და თავი დავუქნიე.მისაღემბში გავყევი და მის მოპირდაპირედ,სავარძელში ჩავჯექი.
რა შენიშვნაც გაქვთ დააკომენტარეთ და გავითვალისწინებ ♥
P.S შემდეგ თავებში კეიტის შეყვარებულიც გამოჩნდება და ცნობისთვის მის როლზე ეს ბიჭია
| 
სტუმარი, მოხარულები ვართ რომ გვესტუმრეთ.
40
60
0
